لزوم مدیریت آبگیرهای موقت بهاره جهت حفاظت از تنوع زیستی

آبگیرهای موقتی، زیستگاه‌‌های آبزی پراسترس برای فون و فلور متنوع موجود در آنها هستند. این آبگیرها معمولاً کم عمق بوده و می‌‌توانند زیستگاه موقتی برای تغذیه و تولیدمثل گونه‌‌های پرندگان مهاجر به‌ویژه  فلامینگوها باشند. این مناطق معمولا برای توسعه کشاورزی و شهر نشینی تخریب شده و روزبروز از تعداد آنها کاسته می‌‌شود. امروزه فعالیت در آبگیرهای بهاره، توسط اهالی، بدون مدیریت صحیح و پایه علمی صورت می گیرد که ضرورت دارد این‌گونه دستکاری‌های بشر به حداقل رسانده شود. از بین‌‌رفتن آبگیرهای بهاری و به تبع آن نابودی موجودات زنده آن، موجب شده برخی از گونه‌‌های گیاهی و جانوری آنها در فهرست  موجودات در معرض خطر انقراض گونه‌‌ای قرار گیرند. به‌منظور حفظ تنوع زیستی این آبگیرها، لازم است اقداماتی انجام شود که در این مقاله مورد بررسی قرار می گیرد. شیوه‌های مدیریتی شامل بازدید میدانی برای جمع آوری اطلاعات مربوط به آبگیر، انجام نمونه‌‌برداری و آنالیز کامل خاک کف برکه و آب، در تمام طول دوره خشک و پرآبی و تصمیم‌‌گیری در مورد مدیریت، حفاظت، برقراری مجدد و بهبود تالاب است. بدین‌‌ترتیب، مدیریت میزان صید و بهره‌‌برداری از ذخایر بی‌‌پوششان و سایر بی‌‌مهرگان دارای ارزش شیلاتی ساکن این آبگیرها باید با ارزیابی کارشناسانه مبتنی بر دانش فنی و توجه به حفظ حیات این تالاب‌‌ها و  جمعیت‌‌های جانوری و گیاهی موجود صورت گیرد. عوامل دیگری از جمله حفظ و نگهداری هیدرولوژی استخر و ویژگی‌‌های شیمیایی آب، جلوگیری از ورود سموم و حفظ تنوع ژنتیکی نیز باید مد نظر قرار گیرند.